Waarom er geen poten meer onder onze eigen stoel staan

Dimitri De Meester

"Ik ben totaal niet handig", antwoordde ik laatst toen iemand me voorstelde een karwei in huis zelf te doen in plaats van een vakman te vragen. En zo ging ik heel snel voorbij aan de vraag én uitdaging of ik dit nu wel of niet zou kunnen, want, weet u, ik ben nu eenmaal niet handig.

Nu ik er over nadenk, betrap ik mezelf erop dat ik mezelf regelmatig omschrijf als wat ik wel en niet ben. En dat ik mezelf daardoor in één of ander mentaal hokje plaat en zo de poten vanonder mijn eigen stoel zaag. Bam! Want wanneer ik mezelf in een hokje plaats, sluit ik in mijn hoofd - en dus in mijn wereld - de deur naar hokjes die niet matchen met mijn hokje. Andere hokjes die, zonder het te beseffen, misschien ook wel tot de mijne kunnen behoren.

Niet alleen ik doe dat, we doen dat allemaal. Voortdurend. 'Ik ben niet communicatief', 'Ik ben niet empathisch', 'Ik ben geen doorzetter', 'Ik ben nonchalant', 'Ik ben veeleisend', etc. De beste manier om jezelf de das om te doen, want het tegendeel is bij deze geen optie meer. Misschien zijn er momenten waarop we net wel empathisch, communicatief of precies zijn. En zitten in die momenten de sleutels om ons verder te ontwikkelen, om ons potentieel ten volle te ontplooien. Maar nee. 'Ik ben zo'. Nu en altijd. 'What you see, is what you get'. Nog zo een dooddoener.

Eigenlijk heb ik zo af en toe weleens een handig moment, zie ik nu pas in. Maar, ja verdomme! En zie ik mijn zogenaamd veeleisende vriend bij momenten nonchalant uit de hoek komen.

Als ondernemerschap staat voor de kracht om jezelf opnieuw uit te vinden en onder nieuwe omstandigheden nieuwe facetten van jezelf te ontwikkelen, dan is ondernemerschap wat mij betreft evengoed een pleidooi om spaarzaam om te springen met 'ik ben zus en ik ben zo'.

Dimitri De Meester
Medezaakvoerder D-na
www.d-na.be