Schelle-fucking-belle

Dimitri De Meester

De man achter deze column noemt zich sinds twee weken een Schellebelle-kenner. ‘Schellebelle?’ zie ik u denken. Yep Schelle–fucking–belle!
Ik ken het helemaal. En in de eerste plaats het station. ‘Hoe dat komt?’, zie ik u eveneens denken. Wel, zeer eenvoudig, wanneer een mens 2u45 in Schellebelle vertoeft, kent hij het als zijn broekzak.
Twee weken geleden organiseerde Jong Voka Mechelen het event ‘The War for Talent’. Een panelgesprek dat de auteur van deze column zou modereren. Samen met de ploeg van JVM hadden we alles mooi voorbereid. Heel mijn lichaam zat in laat-maar-komen-modus.  Alles perfect onder controle.
Overdag een opdracht in Gent. De trein is dan mijn beste vriend. Een vlotte verbinding tussen Gent en Mechelen waarmee je de miserie van oa de Kennedy-tunnel vermijdt. Maar ‘vlot’ is een relatief begrip want in Schellebelle vond de trein dat hij die dag genoeg gereden had. Een omgewaaide verlichtingspaal samen met enkele panelen blokkeerden de route richting Mechelen. Uitstappen in een voor mij totaal onbekend station: Schelle-fucking-belle. Een half uur (‘ach, nog tijd genoeg’) werd een uur (‘stel je voor dat ik niet op tijd geraak’) en uiteindelijk 2u45 (‘verdomme, ik geraak er gewoon niet!’). Geen enkele taxi bleek iets met Schellebelle te hebben (ik begrijp dat helemaal nu). Uiteindelijk is één van de medebestuurders van JVM me komen halen (Thx Kenny!), maar het War-for-Talent-kalf was voor mij reeds verdronken. Medebestuurder Wim heeft dat prima gedaan (Thx Wim!).

Mijn ongeplande ontdekking van Schelle-fucking-belle was voor mij weer een geweldige les in loslaten. Hoewel ik er even aan gedacht had om de paal zelf van de rails te duwen, viel dit alles buiten mijn cirkel van invloed en was de enige zinvolle strategie om los te laten.

Dimitri De Meester

Ondervoorzitter Jong Voka Mechelen

Medezaakvoerder www.d-na.be